Zgodnie z przepisami dotyczącymi prawa oświatowego, pierwszymi osobami, które reagują na agresywne zachowanie dziecka są nauczycielki przedszkola, którym dyrektor przedszkola powierzył obowiązki wychowawcy danej grupy.

Zauważenie przez nauczycielki u dziecka trudności w zakresie rozwoju poznawczego, emocjonalnego, bądź niepokojącego zachowania, jak np. powtarzalne, agresywne zachowanie dziecka, skutkuje prowadzeniem stałej obserwacji funkcjonowania dziecka w przedszkolu w różnych sytuacjach, w celu poznania przyczyny trudności.
W przypadku występowania u dziecka przejawów agresji i podejrzenia, że agresja, nie stanowi tylko przejściowej reakcji dziecka na konieczność gwałtownej adaptacji do nowego środowiska i nieznanych wcześniej bodźców, niezwłocznie podejmowana jest decyzja o objęciu dziecka i jego rodziny pomocą psychologiczno – pedagogiczną oraz rozpoczęciu udzielania dziecku tej pomocy w trakcie bieżącej pracy nauczycielek z dzieckiem.

W realizację pomocy psychologiczno – pedagogicznej, zaangażowani są dyrektor przedszkola, nauczycielki, specjaliści oraz rodzice dziecka. Aby oddziaływania przedszkola stały się skuteczne, rodzice zobowiązani są do stałej współpracy w tym zakresie.

Planując udzielanie dziecku pomocy psychologiczno-pedagogicznej, dyrektor przedszkola, wychowawcy grupy oraz rodzice dziecka, podejmują współpracę ze specjalistami pracującymi w przedszkolu, poradnią psychologiczno-pedagogiczną lub innymi specjalistami. Współpraca ta ukierunkowana jest na zbadanie i zrozumienie podłoża trudności dziecka a w przypadku agresji dodatkowo minimalizowania skutków zaburzeń zachowania.
W ramach w/w. współpracy, inicjowana jest realizacja różnych form pomocy dziecku i jego rodzinie w środowisku przedszkolnym i pozaprzedszkolnym.
W oczekiwaniu na diagnozę, praca z dzieckiem w przedszkolu, polega m.in. na organizowaniu środowiska wychowawczo – poznawczego w taki sposób, aby stymulowało ono rozwój dziecka stosownie do jego potrzeb i możliwości rozwojowych. Ponadto, praca pedagogów polega na zapewnieniu dziecku poczucia bezpieczeństwa, zainteresowania i uwagi oraz możliwości wyładowania nadmiaru energii, m.in. poprzez stwarzanie okazji do różnorodnych działań edukacyjnych i działań ruchowych. Nauczycielki podejmują też działania ukierunkowane na kształtowanie u dziecka umiejętności rozpoznawania i rozładowania emocji, właściwego reagowania na frustrację, modelowanie pozytywnych zachowań społecznych, przekonanie do właściwych postaw i ocen moralnych oraz na konsekwentne egzekwowanie od dziecka stosowania się do ustalonych zasad i norm zachowania.